خطبه صد و بیست و هشتم:فتنه هاى بصره
پیشگویى امام (ع) نسبت به حوادث مهم شهر بصره اى احنف! گویا من او را مى بینم که با لشگرى بدون غبار و سر و صدا، و بدون حرکات لگامها، و شیهه اسبان، به راه افتاده، زمین را زیر قدمهاى خود چون گام شترمرغان درمى نوردند، پس واى بر کوچه هاى آباد و خانه هاى زینت شده بصره که بالهایى چونان بال کرکسان و ناودانهایى چون خرطومهاى پیلان دارد. واى بر اهل بصره که بر کشتگان آنان نمى گریند، و از گمشدگانشان کسى جستجو نمى کند، من دنیا را برو، بر زمین کوبیده و چهره اش را به خاک مالیدم، و بیش از آنچه ارزش دارد، بهایش نداده ام، و با دیده اى که سزاوارست به آن نگریسته ام.
وصف ترکهاى مغول. گویا آنان را مى بینم با رخسارى چونان سپرهاى چکش خورده، لباسهایى از دیباج و حریر پوشیده، که اسبهاى اصیل را یدک مى کشند و آنچنان کشتار و خونریزى دارند که مجروحان از روى بدن کشتگان حرکت مى کنند و فراریان از اسیرشدگان کمترند. (یکى از اصحاب گفت: اى امیرمومنان تو را علم غیب دادند؟ امام (ع) خندید و به آن مرد که از طایفه بنى کلب بود فرمود) جایگاه علم غیب. اى برادر کلبى! این اخبارى که اطلاع مى دهم غیب نیست، علمى است که از دارنده علم غیب (پیامبر (ص)) آموخته ام، همانا علم غیب علم قیامت است، و آنچه خدا در گفته خود آورده که: (علم قیامت در نزد خداست، خدا باران را نازل کرده و آنچه در شکم مادران است مى داند، و کسى نمى داند که فردا چه خواهد کرد؟ و در کدام سرزمین خواهد مرد؟) پس خداوند سبحان! از آنچه در رحم مادران است، از پسر یا دختر، از زشت یا زیبا، سخاوتمند یا بخیل، سعادتمند یا شقى آگاه است، و آن کسى که آتشگیره آتش جهنم است یا در بهشت همسایه و دوست پیامبر (ص) است، از همه اینها آگاهى دارد، این است آن علم غیبى (ذاتى) که غیر از خدا کسى نمى داند. جز اینها، علومى است که خداوند به پیامبرش تعلیم داده (علم غیب اکتسابى) و او به من آموخته است، پیامبر (ص) براى من دعا کرد که خدا این دسته از علوم و اخبار را در سینه ام جاى دهد و اعضا و جوارح بدن من از آن پر گردد.
