خطبه صد و سی و هفتم:درباره طلحه و زبیر
شناسایى طلحه و زبیر بخدا سوگند! طلحه و زبیر و پیروانشان، نه منکرى در کارهاى من سراغ دارند که برابر آن بایستند، و نه میان من و خودشان راه انصاف پیمودند، آنها حقى را مى طلبند که خود ترک کرده اند، و انتقام خونى را مى خواهند که خود ریخته اند، اگر من در ریختن این خون شریکشان بودم آنها نیز از آن سهمى دارند، و اگر خودشان تنها این خون را ریخته اند، باید از خود انتقام بگیرند. اولین مرحله عدالت آنکه خود را محکوم کنند، همانا آگاهى حقیقت بینى، با من همراه است، نه حق را از خود پوشیده داشته ام و نه بر من پوشیده بود، همانا ناکثین (اصحاب جمل) گروهى سرکش و ستمگرند، خشم و کینه، و زهر عقرب، و شبهاتى چون شب ظلمانى در دلهایشان وجود دارد، در حالى که حقیقت پدیدار و باطل ریشه کن شده، و زبانش از حرکت بر ضد حق فرومانده است.
بخدا سوگند! حوضى بر ایشان پر از آب نمایم که تنها خود بتوانم آبش را بیرون کشم به گونه اى که از آب آن سیراب برنگردند، و پس از آن از هیچ گودالى آب ننوشند (یعنى نقشه اى براى آنان طرح کنم که راه فرار نداشته باشند) وصف بیعت بى همانند شما مردم! براى بیعت کردن به سوى من یورش آوردید، چونان مادران تازه زاییده که به طرف بچه هاى خود مى شتابند. و پیاپى فریاد کشیدید: بیعت! بیعت! من دستان خویش فروبستم، اما شما به اصرار آن را گشودید، من از دست دراز کردن، سر باز زدم، و شما دستم را کشیدید. شکوه از طلحه و زبیر خدایا! طلحه و زبیر پیوند مرا گسستند، بر من ستم کرده و بیعت مرا شکستند، و مردم را براى جنگ با من شوراندند، خدایا آنچه را بستند تو بگشا، و آنچه را محکم رشته اند پایدار مفرما، آرزوهایى که براى آن تلاش مى کنند بر باد ده، من پیش از جنگ از آنها خواستم تا باز گردند، و تا هنگام آغاز نبرد انتظارشان را مى کشیدم لکن آنها به نعمت پشت پا زدند و بر سینه عافیت دست رد گذاردند.
