خطبه صد و هیجده:تحریض مردم به جهاد
علل نکوهش کوفیان. شما را چه مى شود؟ هرگز ره رستگارى نپویید! و به راه عدل هدایت نگردید! آیا در چنین شرائطى سزاوارست که من از شهر خارج شوم؟ هم اکنون باید مردى از شما که من از شجاعت و دلاورى او راضى و به اطمینان داشته باشم، به سوى دشمن کوچ کند.
مسوولیتهاى رهبرى و براى من سزاوار نیست که لشگر و شهر و بیت المال و جمع آورى خراج و قضاوت بین مسلمانان، و گرفتن حقوق درخواست کنندگان را رها سازم، آنگاه با دسته اى بیرون روم، و به دنبال دسته اى به راه افتم، و چونان تیر نتراشیده در جعبه اى خالى به این سو و آن سو سرگردان شوم. من چونان سنگ آسیاب، باید بر محور خود استوار بمانم، و همه امور کشور، پیرامون من و به وسیله من به گردش درآید، اگر من از محور خود دور شوم مدار آن بلرزد و سنگ زیرین آن فرو ریزد، به حق خدا سوگند که این پیشنهاد بدى است به خدا سوگند! اگر امیدوارى به شهادت در راه خدا را نداشتم، پاى در رکاب کرده از میان شما مى رفتم، و شما را نمى طلبیدم چندان که باد شمال و جنوب مى وزد زیرا شما بسیار طعنه زن، عیبجو، رویگردان از حق، و پرمکر و حیله اید. مادام که افکار شما پراکنده است فراوانى تعداد شما سودى ندارد، من شما را به راه روشنى بردم که جز هلاک خواهان، هلاک نگردند، آن کس که استقامت کرد به سوى بهشت شتافت و آن کس که لغزید در آتش سرنگون شد.
