خطبه صد و بیست و یکم:خطاب به خوارج

(پس از پافشارى خوارج در شورشگرى، امام (ع) به قرارگاهشان رفت و فرمود:) آیا همه شما در جنگ صفین بودید؟ گفتند: بعضى بودیم و برخى حضور نداشتیم فرمود: به دو گروه تقسیم شوید، تا متناسب با هر کدام سخن گویم. دو دسته شدند، امام ندا درداد که: ساکت باشید، به حرفهایم گوش فرا دهید و با جان و دل به سوى من توجه کنید، و هر کس را براى گواهى سوگند دادم با علم گواهى دهد آنگاه سخنان طولانى مطرح فرمود که: (برخى از آن خطبه این است) سیاست استعمارى قرآن بر سر نیزه کردن آنگاه که شامیان در گرماگرم جنگ، و در لحظه هاى پیروزى ما، با حیله و نیرنگ، و مکر و فریبکارى قرآنها را بر سر نیزه بلند کردند شماها نگفتید که: (شامیان، برادران ما و هم آیین ما هستند؟ از ما مى خواهند از خطاى آنان بگذاریم. و راضى به حاکمیت کتاب خدا شده اند، نظر ما این است که حرفشان را قبول کنیم و از آنان دست برداریم؟)، اما من به شما گفتم که: این توطئه ظاهرش ایمان و باطن آن دشمنى و کینه توزى است، آغاز آن رحمت و پایان آن پشیمانى است، پس در همین حال به مبارزه ادامه دهید، و از راهى که در پیش گرفته اید منحرف نشوید، و در جنگ دندان بر دندان فشارید، و به هیچ ندایى گوش ندهید، زیرا اگر پاسخ داده شوند گمراه کننده اند،و اگر رها گردند خوار و ذلیل شوند، که همواره چنین بود، اما دریغ! شماها را دیدم که به خواسته هاى شامیان گردن نهادید، و حکمیت را پذیرفتید، سوگند بخدا! اگر از آن سر باز مى زدم مسوول پیامدهاى آن نبودم، و خد گناه آن را در پرونده من نمى افزود بخدا سوگند! اگر هم حکمیت را مى پذیرفتم به این کار سزاوار پیروى بودم زیرا قرآن با من است، از آن هنگام که یار قرآن گشتم از آن جدا نشدم. وصف یاران جهادگر پیامبر (ص) ما با پیامبر (ص) بودیم، و همانا جنگ و کشتار گرداگرد پدران، فرزندان، برادران و خویشاوندان ما دور مى زد، اما از وارد شدن هر مصیبت و شدتى جز بر ایمان خود نمى افزودیم، و بیشتر در پیمودن راه حق، و تسلیم بودن برابر اوامر الهى، و شکیبایى بر درد جراحتهاى سوزان، مصمم مى شدیم. هدف مبارزه با شامیان. اما امروز با پیدایش زنگارها در دین، کژیها و نفوذ شبهه ها در افکار، تفسیر و تاویل دروغین در دین، با برادران مسلمان خود به جنگ خونین کشانده شدیم، پس هرگاه احساس کنیم چیزى باعث وحدت ماست و به وسیله آن با یکدیگر نزدیک مى شویم، و شکافها را پر و باقیمانده پیوندها را محکم مى کنیم، به آن تمایل نشان مى دهیم، آن را گرفته و دیگر راه را ترک مى گوییم.